Ervaringen
Mijn dochter, ze mag er eindelijk zijn!
Zeventien jaar jong is Hennie en zwanger… Zwanger van haar eerste vriendje, ongepland en ongehuwd. Het gebeurt midden jaren zeventig. Haar moeder is er, op z’n zachts gezegd, niet blij mee. Zij is sinds enige jaren weduwe en blijft alleen achter met een groot gezin. Het valt haar niet mee om de eindjes aan elkaar vast te knopen. En dan gebeurt dit…
Niet alleen de komst van de baby baart haar moeder zorgen. Ze is ook niet echt gelukkig met de keus van haar dochter voor deze jongen. Hennie haar oudere broers waarschuwen het vriendje dat hij heel goed moet zorgen voor hun jongste zus en ze daarop toe zullen zien. Geen rooskleurige start dus voor dit jonge stel. Maar een weg terug is niet mogelijk, feit is dat de baby er gaat komen.
De zwangerschap verloopt voorspoedig en als de baby zich aandient gaat ze voor de bevalling naar het ziekenhuis. Tijdens de bevalling krijgt de baby zuurstofgebrek en komt levenloos ter wereld. Hennie is moeder geworden van een dochter, maar de jonge moeder krijgt de baby niet te zien. De baby wordt door de verpleegkundigen meegenomen. ’Dat is beter voor je’, krijgt Hennie te horen. Enkele dagen later wordt de baby begraven op de begraafplaats in het dorp. Slechts haar moeder, oom, vriendje en de dominee zijn erbij.
Enige dagen na de bevalling mag Hennie naar huis. Vanuit goede bedoelingen heeft haar moeder alle spulletjes voor de baby uit huis gedaan. Alsof er niets is gebeurd moet ze de draad van het leven weer zien op te pakken. Haar verdriet mag er niet zijn. Hoe vaak ze niet te horen heeft gekregen dat ze nog jong is en nog heel veel kinderen kan krijgen…
Ze heeft later het geluk met de vader van haar dochter moeder te mogen worden van nog vijf kinderen. Maar haar eerstgeborene zal ze nooit vergeten, het gemis blijft er voor altijd. Hennie heeft geen enkele tastbare herinnering aan haar dochter. Maar dan wordt in 2018 een wetswijziging aangenomen. Deze wet is er gekomen om alle doodgeboren kinderen de erkenning te geven die zij verdienen. Een wet die het met terugwerkende kracht mogelijk maakt om deze kinderen te laten registreren in de Basisregistratie Personen.
Hennie en inmiddels haar ex-man melden zich bij de afdeling Burgerzaken. 45 jaar na haar geboorte geven ze hun dochter de naam Karin en wordt ze officieel geregistreerd. Trots gaan ze naar huis met de documenten met de naam van Karin erop. Karin is nu officieel onderdeel van haar gezin. Ze gaan nu als gezin met zes kinderen de geschiedenis in. Op de dag van haar geboorte gaan Hennie, haar ex-man en hun kinderen naar de begraafplaats en leggen een steen met haar naam op haar grafje.
Sinds de inwerkingtreding zijn er meer dan twaalfduizend kinderen geregistreerd. Met deze wetswijziging hebben duizenden ouders eindelijk de erkenning gekregen waar ze zo lang naar hebben verlangd. Namelijk de erkenning dat hun kind bestaat! ‘Mijn dochter krijg ik er niet mee terug’, zegt Hennie ‘maar ze mag er eindelijk zijn’. De cirkel is rond!