Column
Iedereen zal het herkennen dat er momenten in je leven zijn waar mensen in je directe omgeving jong of onverwacht overlijden. Hoe pijnlijk confronterend kan dit zijn! Je realiseert je eigen tijdelijkheid en doet je stilstaan bij je eigen dood.
In de vriendenkring van Ab en Ina overlijden in korte tijd twee van hun dierbare vrienden. Mensen van hun eigen leeftijd, begin zestig en nog lang niet klaar met het leven. Het plotselinge overlijden heeft de nabestaanden overvallen. Opeens staan ze voor de zware taak de uitvaart te organiseren. Maar ook het niet meer afscheid kunnen nemen van hun geliefde laat veel open eindjes achter. Daar moeten zij mee verder…
Ab en Ina zijn realistisch en beseffen zich dat ook hen dit kan overkomen. Ze voeren gesprekken over hun eigen uitvaartwensen, wat voor hen nog belangrijk is in het leven en hoe ze hun eigen levenseinde zien. Het maakt ze extra bewust van wat er voor hen toe doet in het leven. En toekomstplannen zijn er nog genoeg!
Met de notaris, huisarts, uitvaartondernemer worden de wensen besproken en vastgelegd. Ze delen hun ideeën met de nabestaanden en geven praktische informatie waar hun ‘levenseindeplan’ te vinden is. Daarna gaat de map achter slot en grendel. Het nadenken over de dood en daarmee ook over de rest van hun leven heeft voor hen relativerend en rustgevend gewerkt.
In de voorbereidende gesprekken heb ik hen leren kennen als een levenslustig stel. Het eerste gesprek is oriënterend en informerend. Tijdens het tweede afspraak nemen we de vastgelegde wensen door. De gesprekken verlopen informeel en eigenlijk best gezellig. Bij mijn vertrek krijg ik verse groente mee uit de moestuin en ik wens hun nog veel gezonde en gelukkige jaren toe.
Een half jaar later belt Ab mij en vertelt dat Ina een hartstilstand heeft gehad. De artsen spreken hun zorg uit over de kwaliteit van haar leven bij verder behandelen. De wensen van Ina geven Ab het houvast om het moedige besluit te nemen haar te laten loskoppelen van de levensverlengende apparatuur. Die middag blaast Ina haar laatste adem uit…
“Dat ik je zo snel ‘nodig’ zou hebben”, is de zin waarmee Ab mij de volgende dag verwelkomt. Ondanks zijn grote verdriet, de verbijstering en het ongeloof is het bekend zijn van de uitvaartwensen voor Ab een enorme steun bij het regelen van de uitvaart. “Vertel je ook aan anderen hoe waardevol het ‘levenseindeplan’ voor mij is geweest”, is het verzoek waarmee Ab afsluit, wanneer ik hem enige weken na de uitvaart een bezoekje breng.