Column
Aan het eind van de middag is Gea uit het leven gegleden. “Mijn lief is niet meer…”, zijn de woorden van haar ontroostbare man als ik enige uren later hem ontmoet. Rondom haar sterfbed, omringd door zijn kinderen en kleinkinderen, vertelt hij over hun leven. Met elkaar delen ze hun herinneringen. Deze familie leer ik kennen als harmonieus en samenhorig.
Meer dan 71 jaar zijn Cees en Gea samen en ruim 65 jaar wonen ze in dit huis. De kinderen zijn er opgegroeid en de kleinkinderen komen er graag. De plek waar lief en leed is gedeeld, is ook nu de vertrouwde plaats waar ze afscheid willen nemen van hun vrouw, moeder en oma.
Het is voor hen vanzelfsprekend dat Gea thuis wordt opgebaard en dat ze haar lichaam met elkaar willen verzorgen. We beginnen met de voorbereidingen. De kleding voor Gea wordt uitgekozen en de persoonlijke verzorgingsspulletjes bij elkaar gezocht. Het laken met geborduurde rand wordt gestreken. Er wordt ruimte gemaakt rondom haar bed, de verlichting gedempt en de stoel van Cees naast het bed geplaatst.
Na het wassen met haar lievelingszeep masseren ze haar lichaam met lotion. De handen, die altijd voor hen hebben gewerkt, worden liefdevol verzorgd met olie. In het mantelpakje met de kanten blouse, de kleding waarin Cees haar zo graag zag, wordt zij met zorg gekleed. Met het gladgestreken laken wordt Gea liefdevol toegedekt. Haar nagels worden gelakt en krijgt ze een kleurtje op de lippen zoals zij dat altijd had. Het is diep in de nacht als ik vertrek en een familie tevreden achterlaat.
De dagen daarna ligt Gea in een zee van bloemen uit haar tuin op haar bed in de woonkamer. Elke dag blijft een van de kinderen slapen en komen ze bij elkaar in het ouderlijk huis. Er wordt gegeten en gedronken, fotoalbums tevoorschijn gehaald en herinneringen gedeeld. De rouwkaart met foto staan op het kastje naast haar en er branden kaarsjes. Tekeningen en knutselwerkjes van de kleinkinderen liggen rondom haar verspreid. Dagelijks worden nieuwe spulletjes bij haar neergezet waaraan de familie speciale herinneringen bewaart.
Op de dag van de uitvaart brengen zij Gea naar het crematorium. Veel wordt er niet meer gesproken, de afgelopen dagen is alles al gezegd. Na afloop dineren ze in het restaurant waar ze jaarlijks hun trouwdag vierden. “Mijn lief is niet meer… en wat zal ik haar missen, maar het is goed zo”, zijn de woorden waarmee Cees dit intieme en liefdevolle afscheid afsluit.